تهویه در معادن

قدمت هوادهی معدن به اندازهٔ قدمت معدنکاری زیرزمینی است. هنگامی که معدنکاران کانی‌ها را از تونل‌ها یا چاه‌ها استخراج می‌کردند، هر چه بیشتر و بیشتر در دل تونل یا چاه جلو می‌رفتند نفوذ جریان هوا کمتر و کمتر می‌شد و بنابراین معدنکاران مجبور بودند اقداماتی را انجام دهند تا در زیر زمین خفه نشوند. گئورگیوس اگریکولا در دوازده کتاب معدنکاری و ذوب فلزات خود شرح می‌دهد که معدنکاران چگونه با سازه‌های چوبی مانند کلاهک هوا باد را به درون معدن هدایت می‌کردند یا با دم آهنگری جریان هوای مصنوعی ایجاد می‌کردند. در معدن‌های هارتس در سدهٔ شانزدهم سیستم هوادهی ایجاد شد تا هوا به درون معدن جریان پیدا کرده و از ساخت قنات هوا چشم پوشی شود. نخستین دستگاه‌های هوادهی در معدن‌های هارتس در اوائل سدهٔ هجدهم به کار برده شد.

غالب سیستم های تهویه دو هدف را دنبال می کنند. هدف اول آن ها انتقال هوا از راه های هوایی اصلی است. این کار بین محل کار و سطح بیرون از مل کار رخ میدهد. هدف دوم سیستم های تهویه رقیق سازی هوای محیط محل کار معدن است. سیستم های هوایی باید به گونه ای طراحی شوند که این دو هدف را پوشش دهند. طراحی سیستم های تهویه باید بگونه ای باشد که با کمترین تلفات فشار، بیشترین حجم هوا با کمترین هزینه و مقرون به صرفه ترین روش به دست آید. در بسیاری از سیستم های تهویه مشاهده شده است، که هدف اولیه به طور کامل تضمین می شود، اما از هوای حاصل به درستی استفاده نشده و هدف دوم حاصل نمی شود. در چنین شرایطی کل پروژه شکست خورده است.